Het voorzitterschap is overgedragen, de organisatie Zorgwaard is in goede handen. Nico de Pijper gaat met pensioen en dat is een bijzonder moment. Margriet en Nico blikken terug op 20 jaar carrière in de Hoeksche Waard, de hoogte- en dieptepunten en een stukje authentieke persoonlijkheid.

M: 20 jaar geleden was jij onze ‘Founding Father’. Kun je me eens meenemen naar die tijd? Hoe is het allemaal begonnen?

N: Dat is lang geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren.  Wonen, Welzijn, Zorg is gestart in 2005/2006 door Trudy van Echten (bestuurder van Welzijn Hoeksche Waard), Richard Polder (manager wonen bij HW wonen) en ikzelf.

In 2010 werd vanuit die samenwerking ‘Het pact van mijn hart’ gesloten tijdens een bijeenkomst over de krimp van de Hoeksche Waard. De gemeente wilde meer verantwoordelijkheid bij het maatschappelijk middenveld neerleggen en dit pakte we met beide handen op als ‘de bende van 8’, wat ‘de groep van 8’ werd en uiteindelijk in 2014 ‘het pact van de Waard’. In dit pact maakten we de eerste officiële afspraken over de toekomstige uitdagingen binnen Wonen, Welzijn en Zorg op het eiland.

Wethouders Els Kooijman en Arie Mol namen het voorzitterschap op zich, omdat we destijds nog 5 gemeentes hadden en je kunt je voorstellen dat dit extra uitdagingen met zich mee bracht om tot overeenstemming te komen. Maar, we gingen er voor met elkaar en in 2015/2016 zag de gemeente zoveel ontwikkelingen dat ze besloten te participeren in plaats van te trekken. Toen pakte het maatschappelijk middenveld het voorzitterschap over en heb ik die rol vervuld.

We gaan gelijk de diepte in zo hè? Dit is al een heel verhaal wat ik gelijk deel. Maar ik ben ook zo trots op hoe we dit met elkaar neer hebben kunnen zetten en dit kwam mede door de ruimte vanuit de gemeente omdat zij het belang zagen van de samenwerking. Vanuit vertrouwen hebben ze die stap gedaan en wij hebben er resultaten tegenover gezet.

M: Je hebt die handschoen ook wel écht gepakt toen en het eigenaarschap op je genomen.

N: Dat was een proces vanuit samenwerking en heeft veel tijd gekost. Die hele beweging in gang zetten gebeurt niet zomaar. Alle partners wilden wel mee doen, maar hoe dan? Door de jaren heen hebben we hier gelukkig een slag in geslagen en dat zal altijd een proces van aandacht blijven om de betrokkenheid van een ieder zo hoog mogelijk te houden.

M: Wie kan dat beter dan zo’n verbinder als dat jij bent?

N: Het is meer een algemene verantwoordelijkheid denk ik. Vanuit mijn rol als bestuurder van Zorgwaard, grootste werkgever van het eiland, verwachtte men dat ook. Daarbij is het voor mij persoonlijk altijd een drijfveer geweest om die verbinding te maken omdat ik geloof in de kracht van maatschappelijke samenwerking.

M: Daar ligt nou precies mijn nieuwsgierigheid. Waarom voelde je dat zo sterk? Je kwam vanuit de bouw/projectontwikkeling en “ineens” deed je de move richting de maatschappelijk sector en specifiek de zorg?

N: Haha, dat lijkt misschien zo. Ik heb inderdaad 20 jaar lang in de volkshuisvesting gewerkt, maar daarin lag altijd al mijn focus op de maatschappelijke projecten. De opgave in Dordrecht vergeet ik nooit meer. We wilden de binnenstad restaureren, maar de corporatie kon dat niet alleen. Er liepen toen verschillende nieuwbouwprojecten in stadspolder en daar mochten wij er een aantal van ontwikkelen. Alles wat we daar verdienden, investeerden we terug in de binnenstad. Commercieel ontwikkelen met een sociaal maatschappelijk doel dus.

M: Dus je was niet van het stenen stapelen?

N: Stenen stapelen is voor mij geen doel op zich. Ik heb altijd projecten gedraaid vanuit ondernemerschap met de achterliggende gedachte: Voor wie doen we dit?

M: Dat is de rode draad door jouw carrière dus?

N: Dat denk ik wel. Door de kans die ik kreeg bij Trivalent en daarna bij Zorgwaard, kon ik terug naar mijn roots. Het is mijn intrinsieke motivatie om samen te bouwen en niet vanuit enkelzijdige belangen. Daarnaast is de Hoeksche Waard mijn eiland, ik woon hier, dus het is ook in mijn persoonlijke belang hoe de ontwikkelingen hier gaan. Ik ben natuurlijk ook actief geweest in het bestuur bij Avondrust en de Hoge weide, dus als je die ervaring mixt met de mijn persoonlijke belangen voor de zorg hier op het eiland, dan heb je de smoothie die mij deed besluiten om hiervoor te gaan.

M: Gelukkig maar, want jouw rol heeft ervoor gezorgd dat die gedrevenheid en motivatie er was om iedereen vooruit te trekken. Jij bent voor mij de vaandeldrager van de netwerksamenwerking, want ik vergeet nooit meer dat je zei: “Deze opgave is te groot voor een ieder van ons, maar samen kunnen we hem wel aan”.

N: Ik was daarin ook niet de enige. In het begin waren Trudy vanuit Welzijn, Ben en Paul vanuit HW wonen bereid om mee te investeren. En steeds groter werd die groep die geloof hadden en zeiden: “We gaan het met elkaar doen”.  Daarnaast ook niet te vergeten, de belangrijke mijlpaal van het samenvoegen van de gemeentes en de verbinding  binnen de gemeente van het sociaal domein en wonen. Grote complimenten dat dit van de grond is gekomen en ons nog dat stapje verder heeft kunnen brengen.

M: De herindeling heeft zeker geholpen. Ook dat er vanuit de landelijke politiek de eis kwam om een WWZ visie op te stellen. Die verankering heeft ervoor gezorgd dat het door heeft kunnen gaan en het succes is geworden wat we nu met elkaar hebben.

N: Absoluut en zoals ik eerder al zei, de gemeente heeft zeer actief bijgedragen aan de keuze voor een WWZ visie. De gemeente is er voor gaan staan op het moment dat ze het voorzitterschap aan ons overdroegen.

M: Jouw bekende bescheidenheid! Ik vind dat je jouw rol hierin niet moet onderschatten, want ik herinner me nog jouw presentatie met de persoonlijke onderbouwing hoe jij vond dat het er over 10 jaar uit zou moeten zien, omdat het ook jouw toekomst betreft. Dit maakte het destijds, ook voor de Raad, ineens heel tastbaar en opende vele ogen. Dit was wat mij betreft een cruciaal moment om de visie door de Raad heen te krijgen.

M: In 2017, sloot ik aan bij WWZ. Wat ik me daarvan nog goed herinner is de ambitie om nauwer samen te gaan werken en toen PATS!, daar was Corona. Dit had een ontzettende impact op het individu, maar zeker ook op de algehele samenwerking. Iedereen ging terug in de eigen koker om alle zeilen bij te zetten. Hoe kijk jij daar op terug?

N: Corona was een dra-ma en met name nieuw, want we wisten niet wat er ging gebeuren. Die onzekerheid, de verplichte keuzes om locaties te sluiten, dat zijn de zwaarste keuzes uit mijn loopbaan als bestuurder geweest. Om toen enerzijds energie te blijven steken in WWZ en anderzijds de eigen belangen in onze organisatie, pfoe dat was een pittige tijd.

Ik zag alle partners in de overlevingsstand schieten en eerlijkheid gebied te zeggen dat we in die tijd wellicht wat meters zijn verloren, maar niet in de verbinding. Des te belangrijker was het ook toen om het samen te doen. Want alleen kan dus écht niet. We ontwikkelden mogelijkheden op afstand en innovaties die bepaalde zaken ook makkelijker maakten,

M: Er werden heel snel dingen geregeld, de nachtroute, specialistische zorg, ze werden allemaal uit de grond gestampt.

N: Precies en vergeet beeldzorg niet. Daar was men erg sceptisch over, maar in de Covid-tijd moesten mensen wel over op beeldzorg. Dat was een bijzondere innovatie, omdat we alsnog iedere dag contact hadden en dit heeft veel opgeleverd.

M: De crisis overleggen destijds binnen WWZ hebben de samenwerking ook wel gescherpt toch?

N: Absoluut, in verbinding is het geen slechte tijd geweest, omdat we juist ook in moeilijke tijden elkaar nodig hebben. In goede tijden was het meer een vanzelfsprekende positie, maar de daadwerkelijke urgentie werd benadrukt tijdens Covid.

M: Dat zien we nu nog steeds. Want we kunnen die stenen wel stapelen, maar dan hebben we nog geen community. Dat vraagt iets van ons allemaal, alle partners, om samen te investeren.

M: Dat wilden jullie ook al bereiken met de woonzorgzones, niet waar? Ik vond dat toen al erg vooruitstrevend weet ik nog. Terugkijkend op 20 jaar Zorgwaard, waar ben jij nu het meest trots op?

N: Sowieso op de ontwikkelingen van de organisatie Zorgwaard, want het is een hele mooie club! Daarbij blijft de samenwerking met alle partners ook een waardevolle herinnering. Als het hier niet kan, dan kan het nergens vind ik. Wij hebben 1 gemeente, 1 woning corporatie, 1 welzijnsorganisatie en een beperkt aantal zorginstellingen. De kaarten liggen er perfect voor en ik hoop dan ook dat we dit vast weten te houden én uit kunnen breiden, want we zijn er nog lang niet. Jullie positionering als programmamanagers met de uitvoeringsagenda is daarom ook cruciaal in dit proces. Opzetten is één ding, maar continueren is een tweede en de praktijk moet het gaan doen. Persoons-, organisatie- en politiek onafhankelijk zijn een must.

M: Ben ik helemaal met je eens en daarom hebben we ambassadeurs nodig die onze visie omarmen, het met elkaar willen gaan doen, anders doen. Mag ik aannemen dat jij straks zo’n ambassadeursrol op je neemt als inwoner van de Hoeksche Waard?

N: Zeker weten, onze visie als burger uitstralen zie ik als een blijvende verantwoordelijkheid voor iedereen, dus ook voor mij.

M: Ze zoeken nog een burgemeester trouwens,  dat zou je ook prima passen toch?

N: Haha gelukkig past dat meer mensen. Verbinden, verbinden, verbinden moet onze kracht zijn. Voor mij breekt er nu eerst een andere periode aan.

M: Heb je al plannen gemaakt? Als familieman verwacht ik dat je meer tijd door gaat brengen met kinderen en kleinkinderen?

N: Absoluut, maar nu hadden wij afgelopen donderdag dus alle kleinkinderen op bezoek…

Het was een leuke dag, maar dat is me daar intensief! Ik kan beter 3 dagen werken denk ik – haha nee hoor. Ik vind het ontzettend waardevolle momenten. En vanaf nu heb ik meer tijd om daar van te genieten omdat we daarnaast niets moeten.

M: Eerst had je maar 1 dag in de maand opa-dag, toch?

N: Klopt, en vanaf nu dus iedere donderdag.

M: Haha, nou mooi om ook die ontwikkelingen mee te krijgen.

N: Ja fantastisch! Ze wisselen van 1,5 jaar oud tot 8 jaar oud, dus ze hebben ieder een eigen dynamiek en levensfase. Het is leuk om van dat kroos opa te mogen zijn.

M: En naast familie, enig idee waar we jou nog gaan ontmoeten?

N: Eerst tot rust komen. Afgelopen week las ik een boek en toen dacht ik: ik voelde me schuldig dat ik dit nu doe. Dus die rust wil ik krijgen om ook daar van te genieten en daarna ga ik wel weer wat doen. Maar wat en waar precies? Geen idee! Dat blijft een verrassing denk ik.

M: We zijn benieuwd! En die rust die heb je meer dan verdiend. Het is nu toch niet de beste tijd om een golfballetje te slaan denk ik?

N: Oh maar dat doe ik wel hoor! Door weer en wind, brengt juist mooie uitdagingen met zich mee. Is eigenlijk wel een pakkende metafoor: niet alleen dingen doen als de omstandigheden makkelijk zijn. Past bij mij. Hoe meer weerstand hoe leuker ik het vind.

M: Dwars door alle weerstand heen, dat typeert jou. Daarom zijn we zover gekomen!

N: Dat heb ik me nog wel eens serieus afgevraagd, hoe is dit nou zo gelopen? Maar dat gebeurt gewoon, zonder dat je daar over nadenkt. Je stapt ergens in, het groeit en blijft ontwikkelen.

M: Jij ziet dat grote plaatje ergens al wel voor ogen en je hebt de kracht om iedereen mee te nemen in de verbinding. Daar vind ik zelf de aansluiting van de Bibliotheek nog zo’n mooi voorbeeld van, cruciaal geweest voor de contactmomenten met de inwoners.

N: Tijdens de eerste projecten vanuit het pact van mijn hart waren de bibliotheken al binnen, want we wisten toen al met elkaar: dan hebben we verbinding op de zorglocaties!

M: Nog even over die verbinding. Je laat een organisatie achter met heel veel nieuwbouw. Destijds had je de visie van kleinschalige woonlocaties in alle kernen, maar daar moest je van terugkomen en het in een andere vorm gieten.

N: Ik zeg wel eens, als je lang bij een organisatie zit heb je diverse keuzes die heroverwogen moeten worden, omdat de tijd en dus de omstandigheden veranderen. De eerste kleinschalige locatie werd in Zuid-Beijerland door onze koningin geopend, omdat wij vooruitstrevend waren met het concept. In de tijd van nu moeten we inderdaad andere keuzes maken. Er zijn mensen die zeggen: “Dan was het destijds geen goede keuze”, maar daar ben ik het niet mee eens. In die tijd was het zeker een goede keuze, maar als de uitgangspunten en omstandigheden veranderen, dan vraagt dat om andere keuzes en met elkaar bijsturen.

M: Daarbij, het type inwoners van toen en nu is toch ook een wereld van verschil? Met 65 jaar ging je al naar het bejaardenhuis. Als ik nu tegen jou zeg, “Nico je start je pensioen in het bejaardentehuis?”.

N: Doe normaal!

N: Kun je voorstellen dat er toen maar één verzorgende was op het hele huis? De bejaardenhuizen komen dan ook niet meer terug, dat is in de huidige tijd onmogelijk. Maar, het principe van het bejaardenhuis moeten we wel nog steeds invullen als je het mij vraagt. Het heet anders, met dezelfde visie.

M: Precies, omkijken naar elkaar is en blijft cruciaal. Ik bedoel dan overigens niet alleen naar ouderen, maar kwetsbare mensen van alle leeftijden.

N: Zeker weten. Community ontwikkeling is oh zo belangrijk om tot nieuwe innovaties te komen. Neem project De Hoge Weide, met het concept van De Nieuwe Weide, dat zijn mooie initiatieven waarbij de we samen leven in deze tijd in een nieuwe vorm weten te gieten.

M: Altijd blijven laveren, op zoek naar financiering, borgen in wetgeving, afwegen van wensen en noodzaak.

N: En demografie, want ook daar moet je op blijven verbinden en het belang van inzien. Zoals ik al zei, die basis ligt hier in de Hoeksche Waard. Het is eervol om daar een bijdrage aan geleverd te hebben en dat anderen het nu overnemen. De grootste winst, want dat wilde ik.

M: Typeert voor mij wederom jouw ambassadeurschap. Faciliterend, zoekend naar sleutelfiguren die vertellen wat er nodig is.

N: Wat mij betreft is die faciliterende rol het belangrijkste vanuit de besturing. Ik weet nog goed hoe de gemeente dit deed bij de nieuwbouw ontwikkeling in Puttershoek, waar we 9 hectare moesten ontwikkelen met diverse partijen. Arie van der Ham stelde als projectleider toen de vraag aan de wethouder: “Els, hoe gaan we ons positioneren? Als overheid, tussenheid of onderheid?”. “Als overheid voeren wij de regie, als onderheid laten we alles over aan de markt en als tussenheid faciliteren we.” Tussenheid werd de keuze. We hebben daar altijd met elkaar gestaan. Prachtige herinneringen en een voorbeeld voor samenwerking: Tussenheid. Samen, samen, samen.

M: Een voorbeeld voor de uitdagingen waar we ook nu weer voor staan op diverse vlakken.

 “Sta stil, draai je eens om en kijk eens waar je vandaan komt. Geniet van het succes dat je wél hebt behaald.”

N: Wellicht een ongevraagd advies, maar de ervaring heeft mij geleerd: Soms gewoon die knoop doorhakken en gaan doen! Niet blijven praten en plannen maken. Je kunt beter bijsturen, dan geen keuzes maken.

M: Blijven bewegen, daar is die weer.

N: Dat is de kracht om met elkaar te kunnen ontwikkelen.

M: Nu en dan sleuren, maar altijd weer benadrukken vanuit het positieve. We hebben stappen gezet. Misschien niet die zeven mijl die we gehoopt hadden, maar we zijn vooruit.

N: Ik zeg altijd maar: “Sta stil, draai je eens om en kijk eens waar je vandaan komt. Geniet van het succes dat je wél hebt behaald.”

M: Daarom is dit een mooi moment om stil te staan voor jou en te vieren waar we nu staan.

N: Dankjewel, en ik ben ook SUPER TROTS op wat we met elkaar bereikt hebben. Het is een uniek concept. En dat kan niet als mensen het niet willen. Niet alleen op bestuur/organisatie niveau, maar vooral ook met de mensen in de organisaties, want zij zijn degene die het in de praktijk moeten doen. Veel succes en ik blijf met jullie meekijken.

M: Bedankt Nico, we gaan je missen!

Naam:                                        Margriet de Lange

Woonplaats:                             Bodegraven

Betrokken bij WWZ:              8 jaar

Mooiste herinnering:             Samen bouwen met enthousiasme.

Wat wens je:                             Dat we blijven innoveren en de voorsprong behouden.

Naam:                                          Nico de Pijper

Woonplaats:                              Strijen

Betrokken bij WWZ:               20 jaar

Mooiste herinnering:              De persoonlijke relaties die het me heeft opgeleverd.

Wat wens je:                              Over 10 jaar waar gemaakt hebben wat we nu vertellen.